Jan Mennen: Al op jongen leeftijd was ik al bezig met tekenen. Kon me terugtrekken en heerlijk met tekenen bezig zijn. Dit was mijn moeder opgevallen en zei kocht voor mij een tekencursus. Dit was echter helemaal niet mijn ding en wilde er zo snel mogelijk van af. Ik wilde niet in opdracht tekenen, maar alleen tekenen vanuit mijn gevoel. Mijn leven zou verder met sporten gevuld worden. Hier kon ik me uitleven en me laten zien. Zo begon ik dan ook als gymleraar aan mijn carrière. Dit duurde even en vervolgens werd ik vakleerkracht tekenen en handenarbeid. Iets wat ik met veel bevlogenheid gedaan heb. Ik merkte dat dit toch iets was, wat diep in mij zat. Toch was ik niet zover dat ik hiermee verder wilde gaan. Wel haalde ik en haal ik nog steeds veel voldoening uit het feit dat ik kinderen aan de hand kan nemen en ze laten ervaren wat ze allemaal kunnen. Vaak zijn ze verbaasd over hun eigen kunnen. Ze krijgen meer zelfvertrouwen en een positiever zelfbeeld. Voor mijzelf had ik bedacht, dat ik in de kunst zou gaan als ik gepensioneerd zou zijn. Dit nam echter een andere wending toen ik Ton Piepers leerde kennen, die op zoek was naar een opvolger. Na een paar voorzichtige stappen in “de kunstwereld”, groeide onze samenwerking snel uit. Het begon bij de galerie in Weert, vervolgens de beeldentuin bij mij thuis enniet lang daarna was er ook de galerie in Roggel. Nu werd ik bij de hand genomen door Ton en kwam in een wereld terecht waar ik thuishoor, tenminste zo voelt het. Dit was echt “thuiskomen”. Momenteel heb ik nog niet alle tijd om me helemaal met kunst bezig te houden maar het voelt allemaal geweldig. Dit was waarschijnlijk dat, wat mijn moeder allang gezien had.